Beck Boggert Appice

1. Black cat moan (D.Nix)
2. Lady (J.Beck J.Bogert C.Appice D.Hitchings P.French)
3. Oh to love you (J.Beck J.Bogert C.Appice)
4. Superstition (S.Wonder)
5. Sweet sweet surrender (D.Nix)
6. Why should I Care (R.Kennedy)
7. Lose myself with you (J.Beck J.Bogert C.Appice P.French)
8. Livin alone (J.Beck J.Bogert C.Appice)
9. I'm so proud (C.Mayfield )

Pierwszy LP grupy "Beck, Bogert, Appice" wydano na nastepujących płytach:
LP: Epic 65455 rok wyd.1973, Epic EQ 32140 rok wyd.1973, Epic Q 65455 (quadrofoniczna) rok wyd.1975
CD: Epic EK 32140, Essential ESSCD 011 rok wyd.1989, Digital Sound 4421 rok wyd.1997, Epic\Sony Music EPC 468024
CD: Repertoire DES 2330, rok.2006 (z bonusami: I'm so proud, Lady)

Wszyscy członkowie grupy znani byli doskonale w świecie muzyki rockowej. Jeff Beck rozpoczął swą karierę muzyczną w grupie
The Tridents, po opuszczeniu której stał się członkiem grupy Yardbirds. W marcu 1967 rozpoczyna karierę solową , jednocześnie
tworząc wspaniały The Jeff Beck Group (wspólnie z Rod Stewartem, Nick Hopkinsem, Ron Woodem). W 1969 roku doszło do
przetasowań personalnych. Jeff Beck postanawia nawiązać wspólpracę z dwoma członkami zespołu Vanilla Fudge: Carmin
Appicem i Tim Bogertem. Jednak wypadek samochodowy zniweczył jego plany.Osiemnastomiesięczna rehabilitacja wyłączyła go z
czynnego życia muzycznego.W tym czasie C.Appice i T.Bogert wspólnie z R.Day i J.McCarty utworzyli  grupę Cactus. Jeff Beck po
dojściu do zdrowia wspólnie z Cozy Powellem, Max Middelton'em,B.Tench'em i C.Chamanem reaktywuje The Jeff Beck Group.
Po nagraniu dwu płyt grupa rozpada się. Staje się to momentem do realizacji wcześniejszego zamysłu  wspólnej gry z Appice'm i
Bogertem. Powstaje grupa Beck, Bogert, Appice (sierpień 1972 r.).

W pierwotnym składzie obok wspomnianych muzyków  w skład grupy wchodzili :  Max Middleton (p) i Kim Milford (voc).Tego
ostatniego Beck zaprosił do współpracy po obejrzeniu go w roli Jezusa w rock operze "Jesus Christ Superstar" wystawianej w
Waszyngtonie. Jednak wokalista wytrwał jedynie miesiąc. We wrześniu 1972 roku odchodzi również Max Middleton. Trio nagrywa
swój pierwszy album, zatytułowany po prostu "Beck, Bogert, Appice". Płyta doskonale przyjęta przez słuchaczy, szczególnie w
Stanach Zjednoczonych, odnosi sukces komercyjny. Ostre gitarowe riff'y podbudowane wspaniałą sekcja rytmiczną dają typowy
obraz  ówczesnego głównego nurtu rocka. Doskonałość techniczna muzyków najwyrażniej  zaznaczona jest w wielkim przeboju
Steve Wondera "Superstition". Podobnie jest w "Black cat moan", "Lady" czy "Lose myself with you". Muzyków w nagraniu płyty
wspomagali: Danny Hutton (voc), Duane Hitchings (p,mellotron) i Jim Greenspoon (p) . Żywot grupy był jednak krótki. W marcu
1974 roku dochodzi do rozpadu grupy. Jeff Beck ponownie reaktywuje The Jeff Beck Group, kolejny wspaniały zespół w jego
karierze. Po rozpadzie Beck, Bogert, Appice wytwórnia Epic wydaje na tzw."dalekim wschodzie" zapis koncertów tria w Japonii.
DLP" Live in Japan"  wydany został pod numerem ECPO 58. Dostępny jest  oczywiście na CD(Epic 5067/68) ale polecam go
jedynie zagorzałym fanom "starego dobrego rocka" a to  głównie ... z powodu bardzo wysokiej ceny tego wydawnictwa
(chyba trochę zawyżonej !).

Na rynku płytowym pojawiły sie również płyty "Live"  (Arista ESCA 5067), "Beck, Bogert, Appice Live" oraz "Alive". Na nich
wszystkich znależć można koncertowe wersje utworów znanych z pierwszej płyty oraz interpretacje tria BBA, utworów z
wcześniejszej kariery Becka (Jeff Boogie, Plynth, Morning Dew).Wszystkie jednak są  jedynie różną kombinacją tego samego
materiału koncertowego.Należy wspomnieć również o licznych bootlegach, z których najciekawszym wydaje się zapis z ostatniego
koncertu grupy, który odbył się w Rainbow Theater dnia 26.01.1974 (CD-"At Last Rainbow" Scarecraw 057).Na nich
wszystkich znależć można koncertowe wersje utworów znanych z pierwszej płyty oraz interpretacje tria BBA, utworów z
wcześniejszej kariery Beck'a (Jeff Boogie, Plynth, Morning Dew).Wszystkie jednak są  jedynie różną kombinacją tego samego
materiału koncertowego.